برگزاری مراسم عروسی در باغ تالار های زیبای گیلان با هوای عالی و صدای چکاوک ها از جمله به یاد ماندنی ترین مراسمات می باشد. بعد از مراسم خواستگاری و جواب مثبت خانواده دختر به خانواده خواستگار، طرفین شبی را جهت صورت گرفتن تعیین می کنند. برای شب بله برون، از همۀ خاله ها، دایی ها، عمه ها و عموها دعوت می‌شود تا بعدها کدورتی پیش نیاید. به عنوان مهریه علاوه بر مبلغی پول، زمین، مزرعه، گاو، ظروف مسی، فرش و یک دست رختخواب برای عروس مشخص می شود.
این مراسم در خانه دختر انجام می‌شود و مخارج آن و کلیه تدارکات اسباب پذیرایی از مهمانان (میوه، شام و چای شیرینی) برعهده خانواده پسر است. یک روز قبل از شب مراسم، خانواده پسر مایحتاج آن مراسم را تهیه و به منزل خانواده دختر می‌فرستند. مهمانان مورد نظر خانواده پسر که معمولاً افراد بسیار نزدیک و ریش سفید خانواده یا طایفه هستند بطور شفاهی برای صورت گرفتن دعوت شده و در خانه دختر حاضر می شوند.
در ابتدای ورود به خانواده عروس آینده تبریک می گویند، بعد از خوردن شام و صرف چای، میوه و شیرینی صحبت پیرامون تعیین مفاد قرارداد ازدواج دو جوان آغاز می شود. مهمانان زن در اتاقی جداگانه گرد عروس آینده حلقه می زنند و به وی تبریک می گویند و هدایایی هم که برای عروس آورده شده و عبارت از روسری، انگشتر، خلعت (پارچه پیراهنی) و ادکلن است پس از رویت پدر و مادر عروس توسط مادر و خواهر بزرگ داماد به عروس اهدا می شود. معمولاً روسری به سرش بسته و انگشتر طلا را به دست وی می اندازند.
خانواده پسر در شب صورت گیری با خود یک حلقه نامزدی، عطر و یک روسری به همراه می آورند و در صورتی که جواب مثبت باشد، خواهر داماد روسری عروس را بر سرش می گذارد و مادر یا خواهر داماد، انگشتری را در انگشت دست عروس آینده می‌گذارند.
صورت نامه و امضای معتمدین در امر ازدواج
پس از خواستگاری روزی تعیین می شود و فامیل طرفین در خانه عروس جمع شده، طلا و جواهر و سایر وسایلی که داماد باید بخرد مشخص می کنند. در کاغذی طلا و جواهر و سایر وسایلی که داماد باید بخرد مشخص می گردد. نام کاغذ به نام (صورت نامه) است و به امضای معتمدان و حضار می رسد. جشن نامزدی بیشتر توسط خانم ها اداره می شود و وقتی مردها می‌روند مجلس کاملا زنانه می‌شود و آنها نیز به دور از چشم مردها به شادی مشغول می شوند.
بعد از صورت گرفتن، پدر داماد و عروس تاریخ معینی را برای برپایی جشن شیرینی خوران معلوم می کنند. در این جشن همه مردم را دعوت کرده و از مهمانان با چای، انواع شیرینی‌های محلی و احیاناً میوه پذیرایی می‌کنند.
چند روز پس از جشن نامزدی مطابق قرار، چند نفر از زنان فامیل و همسایه به همراه پدر و مادر عروس و داماد به بازار می روند و مطابق صورت نامه وسایل عروس را می‌خرند که از آن جمله قرآن کریم، طلا، چمدان، لباس، آینه و شمعدان است. در این مراسم برای سادات و زن های مسن و بچه های همراه نیز چند تکه پارچه خریداری شده و به آنها هدیه می شود.
قبل از عقد، مادر داماد همراه با عمه داماد و چند نفر همسایه و یک خیاط به خانه عروس می روند و چادر عقد عروس را برش داده و با نخ کوک می دوزند. این مراسم برای اعلام نزدیکی جشن عقد و اجازه ای غیرمستقیم است که به عروس داده می شود تا لباس های خود را برای مراسم عقد آماده کند.
مراسم عقدکنان معمولا در شب حنابندان یا روز مستقلی انجام می شود، عروس چادر عقدش را بر سر می‌گذارد و سر سفره حاضر شده و با اجازه پدرش بله می‌گوید. در سر سفره علاوه بر وسایل معمولی، وجود چند عدد تخم مرغ در ظرف برنجی که سمبل آرزوی بچه دار شدن است خودنمایی می کند. در هنگام عقد افرادی مانند زنان نازا و همسایه دشمن را به بهانه های مختلف از اتاق بیرون می کنند چرا که معتقدند اگر کسی در هنگام بله گفتن عروس قفلی را بزند بعدا در زندگی دچار مشکل می شود.
لوازم مجلس عقد را معمولاً در خوانچه می‌چینند و به خانهٔ عروس می‌فرستند. در روستاهای کوهستانیِ دیلمان آن چه را که برای عقد خرید کرده اند، مثل کفش و لباس عروس، آینه و چراغ، کله قند و شیرینی، عسل و نبات، برنج، روغن و غیره، همراه با قرآن، بار چند قاطر می‌کنند و قاطرها را زنگ می‌بندند و با ساز و نقاره به خانه‌ای می‌فرستند که مراسم عقد در آن برپاست. زمان روز عقد را قبلاً تعیین می‌کنند.
پس از عقد، نوبت مجلس شیرینی خوران است که در خانهٔ عروس برگزار می شود و معمولاً شب شیرینی خوران، داماد در خانهٔ عروس می ماند. در برخی نقاط، ماندن داماد در خانهٔ عروس موکول به مجلس دیگری است که «پاکشدن» یا «دومازن مارون» نامیده می شود. پیش از برگزاری این مجلس، داماد حق ماندن در خانهٔ نامزدش را ندارد.
اگر در باغ تالار مراسم عروسی خود را برگزار می کنید می‌توانید از چتر به عنوان وسایل تزیینی استفاده کنید، در اینصورت برای مواقع ضروری نیز آنها را خواهید داشت. چترهایی را انتخاب کنید که با تم رنگ عروسی مطابقت داشته باشد. برای عروس و داماد و ساقدوش‌ها حتما چتر درنظر داشته باشید. می‌توانید آنها را در یک سبد قرار دهید و تزیین کنید. این یک ایده عالی و کاربردی برای باران‌های بهاری است؛ هم برای وقت غافلگیر شدن چتر تعبیه کردید و هم یک دکور زیبا برای مراسمتان ساختید
فصل بهار یاگر در باغ تالار مراسم عروسی خود را برگزار می کنید می‌توانید از چتر به عنوان وسایل تزیینی استفاده کنید، در اینصورت برای مواقع ضروری نیز آنها را خواهید داشت. چترهایی را انتخاب کنید که با تم رنگ عروسی مطابقت داشته باشد. برای عروس و داماد و ساقدوش‌ها حتما چتر درنظر داشته باشید. می‌توانید آنها را در یک سبد قرار دهید و تزیین کنید. این یک ایده عالی و کاربردی برای باران‌های بهاری است؛ هم برای وقت غافلگیر شدن چتر تعبیه کردید و هم یک دکور زیبا برای مراسمتان ساختید
فصل بهار یکی از مناسب ترین زمان ها برای برگزاری مراسم عروسی است. طبیعت زیبا، گل های خوشبو، میوه های بهاری، همه و همه باعث می شوند تا بسیاری از عروس ها برای برگزاری مراسم عروسی خود منتظر این فصل از سال باشند. نکته اینجاست که برگزاری جشن عروسی در هر زمانی نیاز به دقت و برنامه ریزی زیادی دارد
انتخاب رنگهای شاد و تند مانند قرمز، سبز و بنفش بهترین پیشنهاد برای عروسی در فصل بهار است.
3. از یک لوگو یا علامت مخصوص استفاده کن که منحصرا برای عروسی تو طراحی شده باشد. مثل ترکیب اسامی یا ماه های تولد و نوشتن یک جمله بر روی تخته سیاه.
4. یک دایره عشق درست کن. یک دایره یا نیم دایره که به وسیله گل ها درست شده باشد و عروس و داماد در زمان عروسی در آن و بر روی صندلی بنشینند.
5.برای زیبا و شیک بودن عروسی بهترین کار استفاده از حلقه های گل بهاری است.
6. لباس عروس که در آن تور به کار رفته باش پیشنهاد طراحان است.
7. برای فصل بهار بهتر است فضاهای متفاوتی مانند یک مزرعه، باغ پر درخت یا کنار ساحل را برای عروسی انتخاب کنید.
از برگ‌های تازه برای تزیین میز استفاده کنید
انتخاب گل‌های تازه بهاری برای تزیین میز، یک انتخاب درخشان و زیباست؛ اما می‌توانید برای تزیین میزهای عروسی از ایده‌های دیگری هم استفاده کنید. در تزیین میز بیشتر از برگ استفاده کنید تا گل.
این کار هم هزینه تزیینات را کمتر می‌کند و هم زیبایی خاصی به میزها می‌بخشد. سبزی و لطافت طبیعت با این کار به مراسم شما جلوه دیگری می‌بخشد
آمادگی برای هر تغییرِ پیش‌بینی‌نشده‌ی هوا، نکته‌ای که همیشه عروس و دامادها باید حواسشان به آن باشد.مخصوصا اگر قصد دارند که جشن خود را در بهار برگزار کنند. اگر برنامه‌ریزی عروسی به گونه‌ایست که جشن را در محیط باز ویا باغ می‌خواهید برگزار کنید، باران‌های ناگهانی بهار را در خاطر داشته باشید. بهتر است که در باغ یک ساختمان قرار داشته باشد و آمادگی پذیرایی در آن را داشته باشید.اگر محیط باغ، سالن و محوطه سربسته هم همراه داشت(باغ – تالار) که چه بهتر در غیر اینصورت نصب سایه‌بان می‌تواند جشن شما را از یک موقعیت پیش‌بینی نشده نجات بدهد
بهار فصل رنگ‌هایی مانند صورتی لطیف و بنفش است . شکوفه‌ها و گل‌ها همه رنگ ها ی لطیف و نرمی دارند. تم رنگ عروسی می تواند که صورتی خیلی روشن و یا بژ روشن باشد. می‌توانید از طبیعت ایده بگیرید و این رنگ‌ها را با رنگهای پررنگ‌تر و پرانرژی‌تری ترکیب کنید و با استفاده از این تضاد هم لطافت بهاری را در مراسم خود داشته باشید و هم انرژی رنگهای پررنگی مانند بنفش...
در تمام ادیان و ملل عروس و داماد جشن عروسی خود را در باغ عروسی برگزار کرده و زندگی مشترک خود را آغاز می نمایند. هر کشوری آداب و رسوم خاصی برای برگزاری مراسم عروسی دارد که این مطلب به آن اشاره خواهیم کرد:
۱. در افغانستان، مردی که می‌خواهد با یک زن ازدواج کند یک دسته از موی سر او را می‌برد یا ملافه‌ای روی او می‌اندازد و آن زن را عروس خودش می‌نامد.
۲. مردم فیجی معتقدند خدای ناگانانگا، که مراقب زوج‌های متاهل است، اجازه نخواهد داد یک شخص مجرد وارد بهشت مردم فیجی بشود و اگر آن آدم مجرد قبل از آنکه ازدواج کند بمیرد او را به خاکستر تبدیل خواهد کرد.
۳. قبیله‌های بدوی پنان که در جزیره‌ی بورنئو (جنوب غربی فیلیپین) زندگی می‌کنند معتقدند که زنان تا روز عروسی‌شان روح ندارند.
۴. دختران اعراب بدوی وقتی که ۹ ساله می‌شوند اغلب شروع می‌کنند به دوختن لباس عروسی‌شان تا اینکه قبل از ازدواج و در سنین چهارده پانزده سالگی بتوانند دوختن آن را تمام کنند.
۵. چون سفید در بعضی از فرهنگ‌های شرقی رنگ سوگواری است، در آن کشورها لباس عروس سفید رایج نیست.
۶.عروس‌های یونانی معتقد بودند که اگر زیر شنل عروسی‌شان یک تکه قند پنهان کنند، زندگی زناشویی‌شان شیرین خواهد شد.
۷. عروس‌های روم باستان زیر پوشش خود یک دسته گیاه، مثل سیر یا رزماری، حمل می‌کردند تا نماد وفاداری و باروری باشد و شیطان را از آنها دور نگه دارد. این گیاهان به مثابه‌ی نوع اولیه‌ی دسته‌گل عروس امروزی به شمار می‌روند.
۸. بعضی از پژوهشگران معتقدند که واژه‌ی “ماه عسل” از یک رسم توتونیریشه می‌گیرد که در آن زوج تازه عروسی کرده در خانه پنهان می‌شدند و به مدت ۳۰ روز تا زمانی که ماه در آسمان ناپدید می‌شد آب و عسل می‌نوشیدند.
۹. در بسیاری از فرهنگ‌ها و در طول تاریخ رسم بر این بوده که داماد اغلب عروس را به کمک دوستان‌اش- که امروزه همان ساقدوش‌ها هستند- می‌ربوده است. بعدها، داماد همیشه سمت راست عروس می‌ایستاده است تا دست راستش-که همان دست شمشیر است- برای مبارزه/دفاع در برابر رقیبان حسود آزاد باشد.
۱۰. دخترانی که طبق رسومات رایج گلبرگ‌های گل را در مسیر عبور عروس می‌ریزند می‌خواهند با این کار او را به سمت یک آینده‌ی شیرین و پربار هدایت کنند.
مطلب مرتبط: ۵۰ بهترین نکته برای ازدواج از ۵۰ کارشناس ازدواج
۱۱. تقریبا در همه‌ی فرهنگ‌ها بر سر زوج عروسی کرده خوراکی‌هایی می‌ریختند که هر یک نماد چیزی بودند. به عنوان مثال، فرانسوی‌ها گندم، سیسیلی‌ها نان و نمک، و انگلیسی‌ها تکه‌های کیک به سمت عروس و داماد پرتاب می‌کردند. رومیان یا یونانیان قدیم آجیل، خرما، و گیاهان دانه‌دار پرتاب می‌کردند. بلغارها انجیر پرتاب می‌کرده‌اند.
۱۲. در زمان‌های باستان مهمانان به عنوان یک یادگاری خوش یمن قسمتی از شنل عروس را پاره می‌کردند که بعدها این کار جای خود را به رسم پرتاب کردن دسته‌گل عروس داد.
۱۳. در بعضی از مراسمات افریقایی گفتن این عبارت به تازه عروس و داماد که “خدا به شما ۱۲ بچه بدهد” نشانه‌ی آرزوی خوب کردن برای آنها است.
۱۴. طبق رسوم عروس را بغل کرده و از آستانه‌ی در عبور می‌دهند که نماد آن است که او راضی به ترک خانه‌ی پدری‌اش نیست یا به خاطر آن است که ارواح خبیث بر فراز آستانه‌ی در سرگردانند – به همین خاطر عروس را بلند می‌کردند و از در ورودی عبور می‌دادند تا از او در مقابل این ارواح محافظت کنند.
۱۵. کیک عروسی به طور سنتی نماد خوش‌شانسی و باروری است و از دوران روم باستان بخشی از جشن‌های عروسی بوده است، دورانی که در پایان مراسم عروسی یک کلوچه را روی سر عروس خورد می‌کردند. در قرون وسطی، طبق این رسم لازم بود که عروس و داماد از روی آن کیک‌های کوچک همدیگر را ببوسند.
۱۶. پاپ اینوسنت سوم اعلام کرد که بین نامزدی و ازدواج باید یک دوره‌ی انتظار رعایت شود، که این امر به ایجاد رسم دو حلقه‌ی جداگانه برای نامزدی و ازدواج منجر شد. نخستین گزارش ثبت شده از حلقه‌ی نامزدی الماس در ۱۴۷۷ بود که شاه مکسیمیلیان اول از کشور آلمان(۱۴۵۹-۱۵۱۹) از ماری دو بورگونی(۱۴۵۷-۱۴۸۲) خواستگاری کرد و برای تضمین پیشنهاد خود به او یک الماس هدیه داد.
۱۷. در دوران کتاب مقدس، کفش نشان قدرت و اعتبار بود چون شخص را از زمین جدا می‌کرد، و بین او و بردگان و خدمتکاران پابرهنه تمایز ایجاد می‌کرد. برای به سرانجام رسیدن معامله‌ها از کفش استفاده می‌شد و پدران به داماد خود در روز عروسی یک جفت کفش می‌دادند که نشان انتقال قدرت و اعتبار بود.
۱۸. در بریتانیای کبیر، در روز عروسی بوسیدن یک شخص دودکش پاک‌کن برای عروس نشانه‌ی خوش‌اقبالی به شمار می‌رفت. چون ظاهرا او قدرت‌های بخصوصی داشت، و وقتی دودکش را پاک می‌کرد، ارواح خبیث را نیز با آن پاک می‌کرد و از بین می‌برد.
عروسی مراسمی سنتی است که آغاز
زندگی مشترک یک زوج در تالار پذیرایی جشن
گرفته می‌شود. این مراسم در کشورها و فرهنگ‌ها، ادیان و مذاهب، گروه‌های قومی و
حتی طبقات اجتماعی گوناگون، به اشکال مختلفی برگزار می‌گردد. جشن عروسی از
مبحث کارکردی ازدواج جدا بوده و بخش قانونی و کارکردی ازدواج در کشورهای گوناگون،
معمولاً در دفاتر قانونی انجام می‌شود
تاریخچه برخی از رسوم در جشن
عروسی، به پیش از تاریخ می‌رسد. این‌گونه از رسوم، در فرهنگ بسیاری از ملل جهان
مشترک است. تبادل حلقه ازدواج، تبادل پول مهریه و شیربها و مانند آن، هدیه دادن
گل، میهمانی در شب عروسی (ولیمه)، موسیقی، شعرخوانی، دعا و خواندن کتب مقدس (مانند
قرآن) در فرهنگ ملل گوناگون به شکل‌های مختلف و با جزئیاتی متفاوت وجود
دارد. برخی دیگر از رسوم، مانند رقص عروس و داماد یا بریدن کیک،گرچه در برخی
از فرهنگ‌ها مشابهند، ولی در تمامی فرهنگ‌ها وجود ندارند.
گاهی برخی از جشن‌های عروسی به
صورت مشترک برگزار می‌شود. مثلاً عروسی دو برادر یا عروسی دو خواهر یا حتی دو دوست
با همسرانشان. در فیلیپین چنین ازدواج‌هایی بدیمن تلقی می‌شوند. با این حال چنین
عروسی‌هایی بسیار شایع است. برگزاری مراسم عروسی به صورت گروهی مانند ازدواج
دانشجویی در برخی از جوامع شایع شده و این‌گونه مراسم بسیار ساده‌تر و کم‌هزینه‌تر
برگزار می‌شود.
همزمان با این مراسم، در آئینی
مشابه در ایران، دوازده هزار زوج ایرانی نیز زندگی مشترک خود را جشن گرفته‌اند
شاید بزرگترین جشن عروسی دنیا
از این نوع، عروسی‌ای باشد که اکتبر ۲۰۰۹
میلادی، در حیاط دانشگاهی واقع در در نزدیکی سئول، پایتخت کره جنوبی برگزار شد. در
این مراسم بیش از بیست هزار عروس و داماد از کشورهای مختلف جهان، آغاز زندگی مشترک
خود را به صورت گروهی جشن گرفتند. همزمان با این مراسم، در آئینی مشابه در ایران،
دوازده هزار زوج ایرانی نیز زندگی مشترک خود را جشن گرفته‌اند
در اندونزی، عروس دندانهایش را
سیاه می کند و برای اثبات اینکه در طول زندگی اش به همسرش خدمت می کند در طول
مراسم ازدواج، پاهای داماد را می شوید. همچنین در هنگام رفتن عروس به خانه داماد،
پاهای عروس نباید زمین را لمس کند. بنابراین به ناچار هرچقدر هم که مسافت دور
باشد، عروس باید تا منزل داماد بر روی شانه های پدر و مادرش حمل شود.
در جزیره جاوه در اندونزی که
یکی از پرجمعیت ترین مناطق آن کشور است از کسانی که قصد ازدواج دارند، می خواهند
که 25 موش در تله بیاندازند. این سنت به تقلید از حاکم جاوه صورت می گیرد و تلاشی
برای نابودی موشهایی است که محصولات برنج را تهدید می کنند.
اما در هند، دخترانی که قصد
ازدواج دارند مرد مناسب خود را در مراسم ویژه ازدواج می بینند و با عصا ضربه ای به
سر و کمر وی می زنند. به باور آنها، مردان مستحق پیوند ازدواج طاقت ضربات محکمتراز
این را نیز دارند.همچنین قبیله "تودا" در هند، در طول برگزاری جشن، باید
عروس بر روی دست ها و زانو های خود راه برود تا به داماد برسد و داماد با گذاشتن
پایش به سر عروس، موجب مبارکی این وصلت شود. در این نوع از مراسم عروس حلقه
ازدواجش خود را در یکی از انگشتان پایش قرار می دهد.
امروزه فقط مراسم عروسی را در تالار عروسی جشن می گیرند. در حالی که در گذشته تمامی مراسمات اعم از نامزدی و بله برون و حنابندان و عروسی را جشن می گرفتند. دوران نامزدی خیلی طول نمی‌کشید. بالاخره خانواده داماد خبر می‌داد که فلان روز، ساعت سعد است و می‌خواهیم دختر را عقد کنیم. بعد از تعیین ساعت زمان مبارک، اسباب عقد، طبق‌کشان به خانه عروس برده می‌شد. اسباب عقد شامل آینه و شمعدان، خوانچه نان و اسفند، رخت عروس، طبق نقل و کاسه نبات، طبق کله‌قند، طبق میوه (ظرف‌های میوه تقریبا به قد و اندازه یک آدم بود)، طبق شیرینی، شیشه‌های گلاب و قوطی هل و... بود.
چند زن، دستمال‌های نقل را جلوی آشنایان می‌گرفتند و به‌این‌ترتیب، آنها را به مراسم دعوت می‌کردند. (در آن دوران، کارت دعوت متداول نشده بود) اما دعوت‌های مردانه این‌طور بود که یک مرد خوش‌خطی چندین «رقعه فدایت شوم» برای دوستان و آشنایان می‌نوشت و غلام بچه‌ها این دعوتنامه‌ها را می‌رساندند. روز پیش از عقدکنان در خانه داماد، رخت‌های نبریده، چادر و چاقچور، روبنده و کفش زردوزی عروس را در بقچه‌های اطلس و ترمه می‌پیچیدند و داخل خوانچه می‌گذاشتند و در خوانچه بعدی کیسه‌های حنا، رنگ و سدر قرار داشت. در خوانچه سوم ۱۰، ۲۰ جفت کفش زنانه که باید میان کارکنان حمام زنان، جامه‌دار، آبگیر و... تقسیم شود. خوانچه چهارم، خوانچه اسفند پای عقد بود که هنوز هم معمول است و بعد از آن خوانچه‌های شیرینی، میوه و طبق‌های آجیل و کاسه نبات بود. در یک خوانچه هم چندین کله‌قند، چند بسته چای و چند شیشه شربت گوناگون قرار داشت.
در لباس عروس هم نباید گرهی باشد و بندهای لباسش سر سفره عقد باید باز باشد. عروس با گرفتن چند لیره و اشرفی از قوم شوهر، بله را می‌گفت و هلهله زن‌ها نشان از بله‌گفتن عروس بود و سرانجام عاقد، خطبه را می‌خواند و مطرب‌ها که پیرامون حوض خانه بودند، موسیقی می‌نواختند. در این هنگام بالاخره داماد اجازه داشت به مجلس زنانه بیاید و عروس برگزیده مادر و اقوامش را ببیند. در این هنگام مادر داماد پارچه توری را از روی صورت عروس برمی‌داشت و مادر عروس هم شیرینی خانگی تعارف عروس و داماد می‌کرد تا هر دو به دست خودشان آن شیرینی را دهن یکدیگر بگذارند و شیرین‌کام شوند. عقد که تمام می‌شد، مغز یک فندق را درآورده در جیوه می‌ریختند و سوراخ آن را با موم می‌گرفتند و آن را همراه عروس می‌کردند تا همین‌طور که جیوه در فندق می‌لغزد، دل داماد نیز برای عروسش بلغزد و هوو سرش نیاورد.
در برخی خانواده‌ها در دوران نامزدکنان، داماد اصلا حق نداشت از در خانه عروس رد شود. بعضی از دامادها که زرنگ بودند به فراش و دایه خانه دختر پول می‌دادند تا هنگامی که نامزدشان از خانه بیرون می‌آید، آنها را خبر کند. خانواده عروس هم که از این داستان‌ها بسیار شنیده و از این نقشه‌ها باخبر بودند اصلا اجازه نمی‌دادند دختری که نامزد دارد به کوچه برود. چه‌بسا بسیار اتفاق افتاده بود، دختری که چند ماه تا یک سال نامزد بود، پایش را از خانه بیرون نمی‌گذاشت. خانواده پسر وظیفه داشت در ایام عید مانند عید فطر، عید قربان یا عید غدیر برای دختر هل، پارچه نبریده، یک تکه جواهر یا شیرینی و میوه بفرستد اما دسته‌گل یا طبق گل رسم نبود زیرا تا ۸۰، ۹۰ سال گذشته دکان و مغازه گلفروشی در تهران وجود نداشت و کسی به گل اهمیت نمی‌داد.