نکاتی در مورد برگزاری مراسم عروسی در فصل بهار

اگر در باغ تالار مراسم عروسی خود را برگزار می کنید می‌توانید از چتر به عنوان وسایل تزیینی استفاده کنید، در اینصورت برای مواقع ضروری نیز آن‌ها را خواهید داشت. چترهایی را انتخاب کنید که با تم رنگ عروسی مطابقت داشته باشد. برای عروس‌ و داماد و ساقدوش‌ها حتما چتر درنظر داشته باشید. می‌توانید آن‌ها را در یک سبد قرار دهید و تزیین کنید. این یک ایده عالی و کاربردی برای باران‌های بهاری است؛ هم برای وقت غافلگیر شدن چتر تعبیه کردید و هم یک دکور زیبا برای مراسمتان ساختید

فصل بهار یاگر در باغ تالار مراسم عروسی خود را برگزار می کنید می‌توانید از چتر به عنوان وسایل تزیینی استفاده کنید، در اینصورت برای مواقع ضروری نیز آن‌ها را خواهید داشت. چترهایی را انتخاب کنید که با تم رنگ عروسی مطابقت داشته باشد. برای عروس‌ و داماد و ساقدوش‌ها حتما چتر درنظر داشته باشید. می‌توانید آن‌ها را در یک سبد قرار دهید و تزیین کنید. این یک ایده عالی و کاربردی برای باران‌های بهاری است؛ هم برای وقت غافلگیر شدن چتر تعبیه کردید و هم یک دکور زیبا برای مراسمتان ساختید

فصل بهار یکی از مناسب ترین زمان ها برای برگزاری مراسم عروسی است. طبیعت زیبا، گل های خوشبو، میوه های بهاری، همه و همه باعث می شوند تا بسیاری از عروس ها برای برگزاری مراسم عروسی خود منتظر این فصل از سال باشند. نکته اینجاست که برگزاری جشن عروسی در هر زمانی نیاز به دقت و برنامه ریزی زیادی دارد

انتخاب رنگهای شاد و تند مانند قرمز، سبز و بنفش بهترین پیشنهاد برای عروسی در فصل بهار است.

3. از یک لوگو یا علامت مخصوص استفاده کن که منحصرا برای عروسی تو طراحی شده باشد. مثل ترکیب اسامی یا ماه های تولد و نوشتن یک جمله بر روی تخته سیاه.

4. یک دایره عشق درست کن. یک دایره یا نیم دایره که به وسیله گل ها درست شده باشد و عروس و داماد در زمان عروسی در آن و بر روی صندلی بنشینند.

5.برای زیبا و شیک بودن عروسی بهترین کار استفاده از حلقه های گل بهاری است.

6. لباس عروس که در آن تور به کار رفته باش پیشنهاد طراحان است.

7. برای فصل بهار بهتر است فضاهای متفاوتی مانند یک مزرعه، باغ پر درخت یا کنار ساحل را برای عروسی انتخاب کنید.

از برگ‌های تازه برای تزیین میز استفاده کنید

انتخاب گل‌های تازه بهاری برای تزیین میز، یک انتخاب درخشان و زیباست؛ اما می‌توانید برای تزیین میزهای عروسی از ایده‌های دیگری هم استفاده کنید. در تزیین میز بیشتر از برگ استفاده کنید تا گل.

این کار هم هزینه تزیینات را کمتر می‌کند و هم زیبایی خاصی به میزها می‌بخشد.  سبزی و لطافت طبیعت با این کار به مراسم شما جلوه دیگری می‌بخشد

آمادگی برای هر تغییرِ پیش‌بینی‌نشده‌ی هوا، نکته‌ای که همیشه عروس و دامادها باید حواسشان به آن باشد.مخصوصا اگر قصد دارند که جشن خود را در بهار برگزار کنند. اگر برنامه‌ریزی عروسی به گونه‌ایست که جشن را در محیط باز ویا باغ می‌خواهید برگزار کنید، باران‌های ناگهانی بهار را در خاطر داشته باشید. بهتر است که در باغ یک ساختمان قرار داشته باشد و آمادگی پذیرایی در آن را داشته باشید.اگر محیط باغ، سالن و محوطه سربسته هم همراه داشت(باغ – تالار) که چه بهتر در غیر اینصورت نصب سایه‌بان می‌تواند جشن شما را از یک موقعیت پیش‌بینی نشده نجات بدهد

بهار فصل رنگ‌هایی مانند صورتی لطیف و بنفش است . شکوفه‌ها و گل‌ها همه رنگ ها ی لطیف و نرمی دارند. تم رنگ عروسی می تواند که صورتی خیلی روشن  و یا بژ روشن باشد. می‌توانید از طبیعت ایده بگیرید و این رنگ‌ها را با رنگ‌های پررنگ‌تر و پرانرژی‌تری ترکیب کنید و با استفاده از این تضاد هم لطافت بهاری را در مراسم خود داشته باشید و هم انرژی رنگ‌های پررنگی مانند بنفش...

آشنایی با رسم و رسومات جشن عروسی

در تمام ادیان و ملل عروس و داماد جشن عروسی خود را در  باغ عروسی برگزار کرده و زندگی مشترک خود را آغاز می نمایند. هر کشوری آداب و رسوم خاصی برای برگزاری مراسم عروسی دارد که این مطلب به آن اشاره خواهیم کرد:

۱. در افغانستان، مردی که می‌خواهد با یک زن ازدواج کند یک دسته از موی سر او را می‌برد یا ملافه‌ای روی او می‌اندازد و آن زن را عروس خودش می‌نامد.

۲. مردم فیجی معتقدند خدای ناگانانگا، که مراقب زوج‌های متاهل است، اجازه نخواهد داد یک شخص مجرد وارد بهشت مردم فیجی بشود و اگر آن آدم مجرد قبل از آنکه ازدواج کند بمیرد او را به خاکستر تبدیل خواهد کرد.

۳. قبیله‌های بدوی پنان که در جزیره‌ی بورنئو (جنوب غربی فیلیپین) زندگی می‌کنند معتقدند که زنان تا روز عروسی‌شان روح ندارند.

۴. دختران اعراب بدوی وقتی که ۹ ساله می‌شوند اغلب شروع می‌کنند به دوختن لباس عروسی‌شان تا اینکه قبل از ازدواج و در سنین چهارده پانزده سالگی بتوانند دوختن آن را تمام کنند.

۵. چون سفید در بعضی از فرهنگ‌های شرقی رنگ سوگواری است، در آن کشورها لباس عروس سفید رایج نیست.

۶.عروس‌های یونانی معتقد بودند که اگر زیر شنل عروسی‌شان یک تکه قند پنهان کنند، زندگی زناشویی‌شان شیرین خواهد شد.

۷. عروس‌های روم باستان زیر پوشش خود یک دسته گیاه، مثل سیر یا رزماری، حمل می‌کردند تا نماد وفاداری و باروری باشد و شیطان را از آنها دور نگه دارد. این گیاهان به مثابه‌ی نوع اولیه‌ی دسته‌گل‌ عروس امروزی به شمار می‌روند.

۸. بعضی از پژوهشگران معتقدند که واژه‌ی “ماه عسل” از یک رسم توتونیریشه می‌گیرد که در آن زوج تازه عروسی کرده در خانه‌ پنهان می‌شدند و به مدت ۳۰ روز تا زمانی که ماه در آسمان ناپدید می‌شد آب و عسل می‌نوشیدند.

۹. در بسیاری از فرهنگ‌ها و در طول تاریخ رسم بر این بوده که داماد اغلب عروس را به کمک دوستان‌اش- که امروزه همان ساقدوش‌ها هستند- می‌ربوده است. بعدها، داماد همیشه سمت راست عروس می‌ایستاده است تا دست راستش-که همان دست شمشیر است- برای مبارزه‌/دفاع در برابر رقیبان حسود آزاد باشد.

۱۰. دخترانی که طبق رسومات رایج گلبرگ‌های گل را در مسیر عبور عروس می‌ریزند می‌خواهند با این کار او را به سمت یک آینده‌ی شیرین و پربار هدایت کنند.

مطلب مرتبط: ۵۰ بهترین نکته برای ازدواج از ۵۰ کارشناس ازدواج

۱۱. تقریبا در همه‌ی فرهنگ‌ها بر سر زوج عروسی کرده خوراکی‌هایی می‌ریختند که هر یک نماد چیزی بودند. به عنوان مثال، فرانسوی‌ها گندم، سیسیلی‌ها نان و نمک، و انگلیسی‌ها تکه‌های کیک به سمت عروس و داماد پرتاب می‌کردند. رومیان یا یونانیان قدیم آجیل، خرما، و گیاهان دانه‌دار پرتاب می‌کردند. بلغارها انجیر پرتاب می‌کرده‌اند.

۱۲. در زمان‌های باستان مهمانان به عنوان یک یادگاری خوش یمن قسمتی از شنل عروس را پاره می‌کردند که بعدها این کار جای خود را به رسم پرتاب کردن دسته‌گل عروس داد.

۱۳. در بعضی از مراسمات افریقایی گفتن این عبارت به تازه عروس و داماد که “خدا به شما ۱۲ بچه بدهد” نشانه‌ی آرزوی خوب کردن برای آنها است.

۱۴. طبق رسوم عروس را بغل کرده و از آستانه‌ی در عبور می‌دهند که نماد آن است که او راضی به ترک خانه‌ی پدری‌اش نیست یا به خاطر آن است که ارواح خبیث بر فراز آستانه‌ی در سرگردانند – به همین خاطر عروس را بلند می‌کردند و از در ورودی عبور می‌دادند تا از او در مقابل این ارواح محافظت کنند.

۱۵. کیک عروسی به طور سنتی نماد خوش‌شانسی و باروری است و از دوران روم باستان بخشی از جشن‌های عروسی بوده است، دورانی که در پایان مراسم عروسی یک کلوچه را روی سر عروس خورد می‌کردند. در قرون وسطی، طبق این رسم لازم بود که عروس و داماد از روی آن کیک‌های کوچک همدیگر را ببوسند.

۱۶. پاپ اینوسنت سوم اعلام کرد که بین نامزدی و ازدواج باید یک دوره‌ی انتظار رعایت شود، که این امر به ایجاد رسم دو حلقه‌ی جداگانه برای نامزدی و ازدواج منجر ‌شد. نخستین گزارش ثبت شده از حلقه‌ی نامزدی الماس در ۱۴۷۷ بود که شاه مکسیمیلیان اول از کشور آلمان(۱۴۵۹-۱۵۱۹) از ماری دو بورگونی(۱۴۵۷-۱۴۸۲) خواستگاری کرد و برای تضمین پیشنهاد خود به او یک الماس هدیه داد.

۱۷. در دوران کتاب مقدس، کفش‌ نشان قدرت و اعتبار بود چون شخص را از زمین جدا می‌کرد، و بین او و بردگان و خدمتکاران پابرهنه تمایز ایجاد می‌کرد. برای به سرانجام رسیدن معامله‌ها از کفش‌ استفاده می‌شد و پدران به داماد خود در روز عروسی یک جفت کفش می‌دادند که نشان انتقال قدرت و اعتبار بود.

۱۸. در بریتانیای کبیر، در روز عروسی بوسیدن یک شخص دودکش پاک‌کن برای عروس نشانه‌ی خوش‌اقبالی به شمار می‌رفت. چون ظاهرا او قدرت‌های بخصوصی داشت، و وقتی دودکش‌ را پاک می‌کرد، ارواح خبیث را نیز با آن پاک می‌کرد و از بین می‌برد.

انواع آداب و رسوم جشن عروسی در جهان

عروسی مراسمی سنتی است که آغاز زندگی مشترک یک زوج در تالار پذیرایی جشن گرفته می‌شود. این مراسم در کشورها و فرهنگ‌ها، ادیان و مذاهب، گروه‌های قومی و حتی طبقات اجتماعی گوناگون، به اشکال مختلفی برگزار می‌گردد.  جشن عروسی از مبحث کارکردی ازدواج جدا بوده و بخش قانونی و کارکردی ازدواج در کشورهای گوناگون، معمولاً در دفاتر قانونی انجام می‌شود
تاریخچه برخی از رسوم در جشن عروسی، به پیش از تاریخ می‌رسد. این‌گونه از رسوم، در فرهنگ بسیاری از ملل جهان مشترک است. تبادل حلقه ازدواج، تبادل پول مهریه و شیربها و مانند آن، هدیه دادن گل، میهمانی در شب عروسی (ولیمه)، موسیقی، شعرخوانی، دعا و خواندن کتب مقدس (مانند قرآن) در فرهنگ ملل گوناگون به شکل‌های مختلف و با جزئیاتی متفاوت وجود دارد. برخی دیگر از رسوم، مانند رقص عروس و داماد یا بریدن کیک،گرچه در برخی از فرهنگ‌ها مشابهند، ولی در تمامی فرهنگ‌ها وجود ندارند.
گاهی برخی از جشن‌های عروسی به صورت مشترک برگزار می‌شود. مثلاً عروسی دو برادر یا عروسی دو خواهر یا حتی دو دوست با همسرانشان. در فیلیپین چنین ازدواج‌هایی بدیمن تلقی می‌شوند. با این حال چنین عروسی‌هایی بسیار شایع است. برگزاری مراسم عروسی به صورت گروهی مانند ازدواج دانشجویی در برخی از جوامع شایع شده و این‌گونه مراسم بسیار ساده‌تر و کم‌هزینه‌تر برگزار می‌شود.
همزمان با این مراسم، در آئینی مشابه در ایران، دوازده هزار زوج ایرانی نیز زندگی مشترک خود را جشن گرفته‌اند
شاید بزرگترین جشن عروسی دنیا از این نوع، عروسی‌ای باشد که اکتبر ۲۰۰۹ میلادی، در حیاط دانشگاهی واقع در در نزدیکی سئول، پایتخت کره جنوبی برگزار شد. در این مراسم بیش از بیست هزار عروس و داماد از کشورهای مختلف جهان، آغاز زندگی مشترک خود را به صورت گروهی جشن گرفتند. هم‌زمان با این مراسم، در آئینی مشابه در ایران، دوازده هزار زوج ایرانی نیز زندگی مشترک خود را جشن گرفته‌اند
در اندونزی، عروس دندانهایش را سیاه می کند و برای اثبات اینکه در طول زندگی اش به همسرش خدمت می کند در طول مراسم ازدواج، پاهای داماد را می شوید. همچنین در هنگام رفتن عروس به خانه داماد، پاهای عروس نباید زمین را لمس کند. بنابراین به ناچار هرچقدر هم که مسافت دور باشد، عروس باید تا منزل داماد بر روی شانه های پدر و مادرش حمل شود. 
در جزیره جاوه در اندونزی که یکی از پرجمعیت ترین مناطق آن کشور است از کسانی که قصد ازدواج دارند، می خواهند که 25 موش در تله بیاندازند. این سنت به تقلید از حاکم جاوه صورت می گیرد و تلاشی برای نابودی موشهایی است که محصولات برنج را تهدید می کنند.
اما در هند، دخترانی که قصد ازدواج دارند مرد مناسب خود را در مراسم ویژه ازدواج می بینند و با عصا ضربه ای به سر و کمر وی می زنند. به باور آنها، مردان مستحق پیوند ازدواج طاقت ضربات محکمتراز این را نیز دارند.همچنین قبیله "تودا" در هند، در طول برگزاری جشن، باید عروس بر روی دست ها و زانو های خود راه برود تا به داماد برسد و داماد با گذاشتن پایش به سر عروس، موجب مبارکی این وصلت شود. در این نوع از مراسم عروس حلقه ازدواجش خود را در یکی از انگشتان پایش قرار می دهد.
 

آداب و رسوم مراسم عروسی در قدیم

امروزه فقط مراسم عروسی را در تالار عروسی جشن می گیرند. در حالی که در گذشته تمامی مراسمات اعم از نامزدی و بله برون و حنابندان و عروسی را جشن می گرفتند. دوران نامزدی خیلی طول نمی‌کشید. بالاخره خانواده داماد خبر می‌داد که فلان روز، ساعت سعد است و می‌خواهیم دختر را عقد کنیم. بعد از تعیین ساعت زمان مبارک، اسباب عقد، طبق‌کشان به خانه‌ عروس برده می‌شد. اسباب عقد شامل آینه و شمعدان، خوانچه‌ نان و اسفند، رخت عروس، طبق نقل و کاسه‌ نبات، طبق کله‌قند، طبق میوه (ظرف‌های میوه تقریبا به قد و اندازه یک آدم بود)، طبق شیرینی، شیشه‌های گلاب و قوطی هل و... بود.

چند زن، دستمال‌های نقل را جلوی آشنایان می‌گرفتند و به‌این‌ترتیب، آنها را به مراسم دعوت می‌کردند. (در آن دوران، کارت دعوت متداول نشده بود) اما دعوت‌های مردانه این‌طور بود که یک مرد خوش‌خطی چندین «رقعه فدایت شوم» برای دوستان و آشنایان می‌نوشت و غلام بچه‌ها این دعوتنامه‌ها را می‌رساندند. روز پیش از عقدکنان در خانه داماد، رخت‌های نبریده، چادر و چاقچور، روبنده و کفش زردوزی عروس را در بقچه‌های اطلس و ترمه می‌پیچیدند و داخل خوانچه می‌گذاشتند و در خوانچه بعدی کیسه‌های حنا، رنگ و سدر قرار داشت. در خوانچه سوم ۱۰، ۲۰ جفت کفش زنانه که باید میان کارکنان حمام زنان، جامه‌دار، آبگیر و... تقسیم شود. خوانچه چهارم، خوانچه اسفند پای عقد بود که هنوز هم معمول است و بعد از آن خوانچه‌های شیرینی، میوه و طبق‌های آجیل و کاسه نبات بود. در یک خوانچه هم چندین کله‌قند، چند بسته چای و چند شیشه شربت گوناگون قرار داشت.

در لباس عروس هم نباید گرهی باشد و بندهای لباسش سر سفره عقد باید باز باشد. عروس با گرفتن چند لیره و اشرفی از قوم شوهر، بله را می‌گفت و هلهله زن‌ها نشان از بله‌گفتن عروس بود و سرانجام عاقد، خطبه را می‌خواند و مطرب‌ها که پیرامون حوض خانه بودند، موسیقی می‌نواختند. در این هنگام بالاخره داماد اجازه داشت به مجلس زنانه بیاید و عروس برگزیده مادر و اقوامش را ببیند. در این هنگام مادر داماد پارچه توری را از روی صورت عروس برمی‌داشت و مادر عروس هم شیرینی خانگی تعارف عروس و داماد می‌کرد تا هر دو به دست خودشان آن شیرینی را دهن یکدیگر بگذارند و شیرین‌کام شوند. عقد که تمام می‌شد، مغز یک فندق را درآورده در جیوه می‌ریختند و سوراخ آن را با موم می‌گرفتند و آن را همراه عروس می‌کردند تا همین‌طور که جیوه در فندق می‌لغزد، دل داماد نیز برای عروسش بلغزد و هوو سرش نیاورد.

در برخی خانواده‌ها در دوران نامزدکنان، داماد اصلا حق نداشت از در خانه عروس رد شود. بعضی از دامادها که زرنگ بودند به فراش و دایه خانه دختر پول می‌دادند تا هنگامی که نامزدشان از خانه بیرون می‌آید، آنها را خبر کند. خانواده عروس هم که از این داستان‌ها بسیار شنیده و از این نقشه‌ها باخبر بودند اصلا اجازه نمی‌دادند دختری که نامزد دارد به کوچه برود. چه‌بسا بسیار اتفاق افتاده بود، دختری که چند ماه تا یک سال نامزد بود، پایش را از خانه بیرون نمی‌گذاشت. خانواده پسر وظیفه داشت در ایام عید مانند عید فطر، عید قربان یا عید غدیر برای دختر هل، پارچه نبریده، یک تکه جواهر یا شیرینی و میوه بفرستد اما دسته‌گل یا طبق گل رسم نبود زیرا تا ۸۰، ۹۰ سال گذشته دکان و مغازه گلفروشی در تهران وجود نداشت و کسی به گل اهمیت نمی‌داد.

آداب و رسوم عروسی در بندرعباس

در کردستان مراسم جشن عروسی را در سالن عروسی و یا در منزل داماد برگزار می کنند. مراسم عروسی تقریبا یک هفته طول می‌کشد؛ از روز دوشنبه‌ تا روز چهارشنبه‌، زنان همسایه برای کمک به خانه‌ی داماد می‌روند و نان می‌پزند. در این روزها، مراسم پای‌کوبی هم انجام می‌شود. روز چهارشنبه، خانواده‌ی داماد یک زن و یک دختر را به‌عنوان «پاوه‌یو» و«جل هرگیر» به خانه‌ی عروس می‌فرستد. همراه آن‌ها هم چند نفر را با بز و گوسفند می‌فرستد تا آن‌ها را در خانه‌ی عروس سر ببرند.
پاوه‌یو در خانه‌ی عروس غذا می‌پزد و بر دستان عروس حنا می‌گذارد و او را برای مراسم آماده می‌کند، «جل هرگیر» هم لباس عروس را که خانواده‌ی داماد تهیه کرده و دوخته‌اند به خانه‌ی عروس می‌برد. او این لباس‌ها را داخل یک بقچه می‌پیچد و گوشه‌ی از تک‌تک لباس‌ها مانند پیراهن، کوا و سخمه را طوری‌ که از بقچه بیرون باشد، نمایان می‌کند. او بقچه را به دوش می‌گیرد و یک آینه را هم روی بقچه روی دوش خود می‌بندد. مسوولیت «جل هرگیر» در خانه‌ی عروس این است که فامیل عروس را به جشن عروسی دعوت کند.
به جای استفاده از تاج و تور، از یک وسیله‌ی حلبی به اسم «کلوتی» استفاده می‌شود که به‌شکل استوانه است و بر سر عروس می‌گذارند و روی آن را با یک پارچه یا «کِش» می‌پوشانند و اطراف آن را با گُل و اسکناس به‌وسیله‌ی سنجاق قفلی تزیین می‌کنند. وقتی عروس آماده‌ی رفتن می‌شود، داخل کفش یا جوراب او یک سکه‌ی پهلوی می‌گذارند که به معنی «پا زرین» بودن عروس است. هنگام خروج عروس از خانه‌ی پدر به سمت خانه‌ی داماد، برادر عروس یک شال به کمر او می‌بندد و دو دست عروس را برادر و یکی از اقوام نزدیک او می‌گیرند و از خانه خارج می‌کنند و رهسپار خانه‌ی داماد می‌شوند. گاهی عروس را با اسب یا قاطر می‌برند. قاطر و اسب را هم با جاجیم محلی، زنگوله، مهره و منگوله تزیین می‌کنند.

داماد انار و سیب بر سر عروس می‌ریزد
در روز عروسی، برادر عروس یا یکی از نزدیکانش روی قاطر سوار و عروس هم به‌دنبال او سوار می‌شود و به سمت خانه‌ی داماد حرکت می‌کنند. آن‌وقت یک نفر خبر آماده شدن عروس را به داماد می‌دهد و عده‌ای از زنان فامیل داماد مانند خواهر، عمه یا خاله‌ی داماد، چراغ‌های توریِ نفتی و آیینه به‌دست می‌گیرند و به خانه‌ی عروس می‌روند. چراغ نماد روشنی و آینه نماد زلالی و شفافیت است. در نیمه‌های راه، خانواده‌ی داماد به عروس می‌رسد و اطراف او را می‌گیرد و ترانه‌خوان‌ها با ترانه شروع به خواندن ترانه‌ی «باده باده» (بادا بادا، مبارک بادا) می‌کنند.
وقتی عروس به خانه‌ی داماد نزدیک می‌شود، داماد همراه یک نفر دیگر و دوست صمیمی‌اش به پشت‌ بام می‌رود و انار، سیب، به، سکه و نقل آماده می‌کند. داماد هنگام رسیدن عروس، بر سر و تن او، سیب و انار می‌کوبد و دوست داماد هم بر سر عروس و مهمانان، نقل و سکه می‌پاشد. به این رسم «شاباش» می‌گویند. سیب نماد پاکی و باکرگی، انار نماد عشق و به نماد بوی زیبای زندگی است. هنگام ورود عروس به خانه‌ی داماد، عروس را روی لیف (لحاف دستبافت قرمز) می‌نشانند و زیر گوشه‌ای از لیف، حلوا می‌گذارند (در گذشته به جای شیرینی، از حلوا استفاده می‌شد)، وقتی عروس روی لیف می‌نشیند، مادر داماد با گفتن «بسم‌الله» سر عروس را به سمت حلوا خم می‌کند و سه‌بار آن را تکرار می‌کند، سپس حلوا را به نزدیکان و همراهان عروس تعارف می‌کند و به مهمانان می‌دهد. به‌نظر می‌رسد این شیرینی نشانه‌ی خوش‌یمنی و شیرینی وصلت و رابطه‌ی خوب عروس و مادر شوهر است.

بازگشت عروس به خانه‌ی پدرش
سه روز بعد از تمام شدن مراسم عروسی، مهمانان به خوش‌آمدگویی عروس می‌آیند و بعد از سه روز هم مراسم «تل» (توشه) برگزار می‌شود. در این مراسم فامیل عروس در خانه‌ی خود یک قابلمه برنج می‌پزند و همراه لباس‌های عروس و مقداری جهیزیه به خانه‌ی داماد می‌روند. یک هفته بعد از برگزاری این مراسم، نوبت به آخرین رسم از سلسله رسوم عروسی می‌رسد؛ این رسم «باوان» نام دارد. باوان در لغت به معنای خانه‌ی پدری است. در بعضی مناطق کردستان بعد از سه روز و در بعضی مناطق دیگر آن، بعد از یک هفته که عروس به خانه‌ی داماد رفت، برای دیدن خانواده‌ی خودش به خانه‌ی پدری می‌رود و چند روزی را با آن‌ها می‌گذراند. در آخر این روزها، پدر عروس هدیه‌ای به او می‌دهد تا به خانه‌ی خودش ‌ببرد.